“Bram heeft een extreem lage bloedsuikerwaarde, en hij lijkt op zijn moeder. We kunnen geen infuus aanleggen.”
Oh.
In de OK leek er nog niets aan de hand te zijn. Zijn APGAR-score, een korte checklist waarmee wordt bekeken hoe de baby het in eerste instantie doet, was 8/9/10, beter kan bijna niet. Zijn gewicht was met 3540 gram heel normaal, zeker voor een suikerbaby. Hij huilde en ademde vrijwel direct uit zichzelf. En nu dit.
Ik wist natuurlijk dat het een risico is als de moeder type 1 diabetes heeft. Er was altijd de kans dat de baby dan wat extra suikers van mij binnenkreeg, omdat mijn bloedsuiker nou eenmaal gemiddeld wat hoger is dan dat van gezonde mensen. Daarom zijn suikerbaby’s vaak ook wat groter. En dat is ook één van de redenen dat ik zo hard mijn best deed om mijn bloedsuiker zo goed onder controle te houden tijdens mijn zwangerschap. Tegen de tijd dat de baby geboren werd, had hij natuurlijk een goed functionerende alvleesklier, en dus maakte hij ook insuline aan voor de suikers die hij van zijn t1d-mama meekreeg. En toen die extra suikers wegvielen, omdat hij geboren werd, was hij waarschijnlijk te veel insuline aan het maken. Zijn bloedsuiker was een uur na zijn geboorte zó laag, dat het niet gemeten kon worden. Er stond alleen ‘LO’ op de meter.
Als mijn bloedsuiker onmeetbaar laag is, ben ik niet te genieten. Ik zweet, tril, kan niet meer op mijn benen staan en niet meer nadenken. Er is op zo’n moment gewoon letterlijk geen energie voor sociaal gedrag. Bram leek er weinig last van te hebben. Hij was rustig en relaxed, ook tijdens alle onderzoekjes en prikjes. Helemaal niet alsof hij een enorme hypo had. Inmiddels hadden drie verschillende mensen ieder twee keer geprobeerd om bij hem een infuus aan te leggen, maar het wilde niet lukken. Ook was er natuurlijk al meer dan eens in zijn hiel geprikt om zijn bloedsuiker te meten. Hij accepteerde het allemaal makkelijk.
Bram zijn bloedsuiker moest stijgen. Gewoonlijk geven ze pasgeboren baby’s die dat nodig hebben een glucoseinfuus, maar dat leek nu niet te lukken. De volgende stap was een speciaal infuus via Bram z’n navel, maar daarvoor moest hij naar de NICU: De Neonatale Intensive Care Unit. Hij zou dan dus niet bij ons op de kamer blijven en als ik hem wilde zien moest ik hem op een andere afdeling gaan bezoeken. En ik had hem nog niet eens echt vastgehouden!
Eén van de verpleegkundigen had een idee: wat nou als we Bram wat glucosegel in zijn wangzak smeren? Daar wordt de glucose snel opgenomen, en misschien is dat wel voldoende! Ze had gelezen dat dit bij volwassenen met een hypo ook wel gedaan wordt, vooral wanneer ze niet meer helder genoeg zijn om zelf iets te eten of drinken. Ze vond het een poging waard, en Mark, die daar toen bij was, vond het ook niet meer dan logisch om iemand met een hypo glucosegel te geven. Heel voorzichtig werd de gel in de binnenkant van zijn wangetje gesmeerd. Ook kreeg hij al meteen zijn eerste flesje te drinken.
Ik heb bovenstaande allemaal niet meegemaakt, want ik lag een eeuwigheid op de verkoeverkamer te wachten tot de verpleegster die verdwaald was me kwam halen. Van haar hoorde ik het hele verhaal. Ik wilde heel graag borstvoeding geven, dus ik vond het niet erg fijn om te horen dat Bram al een flesje had gekregen. Maar met een onmeetbaar lage bloedsuiker was dat natuurlijk wel echt nodig. En het idee dat mijn kleine baby’tje al zo’n heftige hypo had, vond ik verschrikkelijk. Ik weet hoe naar een hypo kan zijn en dat gevoel had ik hem liever onthouden.
Ondertussen was Bram al ruim twee uur oud, en eindelijk was ik weer bij hem en kon ik hem in mijn armen sluiten. Eindelijk kon ik hem écht vasthouden, zelf zijn vingertjes en teentjes tellen, en me verwonderen over dit knappe, lieve, mooie kindje. Mijn zoon! En Bram leek heel tevreden, ik kon me bijna niet voorstellen dat iemand er tijdens een hypo zó tevreden uit kon zien!
Terwijl ik met Bram aan het knuffelen was, stelde Mark mijn insulinepomp in. In het derde trimester had ik twee keer zo veel insuline nodig als normaal, en nu ik niet meer zwanger was, zou mijn insulinebehoefte heel snel weer normaal worden. Mijn basaalstand, koolhydratenratio en insulinefactor konden dus weer teruggezet worden naar de instellingen die ik negen maanden eerder had. Van tevoren had ik al met Mark afgesproken dat hij dat zou doen, en het was erg fijn dat ik dat even uit handen kon geven.
Na een tijdje heerlijk knuffelen met mijn baby werd zijn bloedsuiker weer gemeten. Het was wat gestegen! 1.7 nu. Nog steeds veel te laag, maar dit keer was het in elk geval al meetbaar. De bloedsuiker van een pasgeboren baby hoeft niet boven de 4 te zijn zoals bij volwassenen, maar boven de 2.6 is al een gezonde waarde. We waren dus goed op weg! Bram kreeg in de loop van de middag nog een paar keer glucosegel, en rond half 6 was het eindelijk 2.6. Hij hoefde dus niet naar de NICU en vannacht mocht hij lekker in de co-sleeper aan mijn bed slapen!
Dat slapen, dat was zo lief! Zelf deed ik geen oog dicht vanwege de adrenaline van de bevalling, maar ook omdat ik eigenlijk geen moment meer wilde missen. Bram hield de hele nacht mijn pink vast. Wanneer hij nu mijn vinger vasthoudt, moet ik vaak aan die eerste nacht denken en dat schiet ik vol. Vanaf het moment dat hij naast me lag, heeft hij mij dicht bij zich gehouden! En ik hem bij mij!
In de loop van de avond en nacht kreeg Bram nog een paar keer glucosegel in zijn wang gesmeerd. Hij bleef nog een tijdje op 2.6 hangen, maar op een gegeven moment zat hij comfortabel boven de 3. Wat geweldig dat dit werkte! Voor iemand met diabetes is het natuurlijk niet zo’n gek idee om glucosegel te gebruiken. Maar in dit geboortehuis was het nog nooit gedaan. Het werkte echt als een trein: het is een heel vriendelijke methode zonder infusen en zonder dat het kind bij de moeder weggehaald hoeft te worden, en het resultaat is een nette bloedsuikerwaarde. Omdat het bij Bram zo’n succes was, willen ze er protocol van maken. En daar ben ik best wel trots op! Ik was op dat moment al meer dan een jaar aan het strijden voor sensorvergoeding, en Bram was in de eerste uren van zijn leven opeens een pionier in baby-hypo-behandeling. Echt een kind van zijn moeder!
