Tijdens mijn derde trimester kwam ik ergens achter. Ik was trots op mijn lichaam. Trots op het lichaam dat het voor elkaar kreeg om een baby te maken, te laten groeien, te beschermen. En dat trotse gevoel, daar was ik eigenlijk best verbaasd over. Ik raakte er zelfs een beetje van in de war. Want trots zijn op míjn lichaam, dat was een nieuwe ervaring!
Als je mijn blog leest, dan weet je natuurlijk dat ik type 1 diabetes heb. Maar mijn lichaam werkt op andere vlakken ook niet mee. Ik heb namelijk al sinds kort na mijn geboorte astma. En dan heb ik ook nog hooikoorts en een ernstige notenallergie.
Van al die dingen heb ik last ervaren. Ik ben erg ziek geweest. Ik heb me uitgeput gevoeld. Ik heb gerevalideerd. Ik heb geleerd wat ik van mijn ziektes onder controle kan houden, en wat ik moet accepteren.
Er zijn gewoontes die mij helpen om de ziektes zo goed als het gaat onder controle te houden. Genoeg water, thee en koffie drinken bijvoorbeeld. Op die manier werkt insuline het beste, kunnen mijn longen beter functioneren en verwar ik dorst niet met honger of trek. Koolhydraten tellen is een andere goede gewoonte, zodat ik een goede inschatting kan maken van hoeveel insuline ik nodig heb. Of mijn astmamedicatie op gezette tijden nemen.
Iets anders dat ik heb geleerd, is dat ik genoeg rust nodig heb. Slaap is bijna heilig. Daar kan ik niet echt flexibel in zijn, hoe graag ik het ook wil. Al die chronische ziektes eisen veel van me, zowel fysiek als mentaal. En zolang ik genoeg slaap, kan ik dat aan. Maar wanneer ik daarin compromissen ga sluiten niet meer. Dit is een lastige, want het betekent dat ik dingen mis. En dat ik er anderen soms mee belast dat ik chronisch ziek ben.
En dan is er nog de groep gebeurtenissen waar ik echt niet omheen kan. Infuuswissels moeten gewoon gebeuren. Maar ook een heftige hypo kan bijvoorbeeld opeens de kop opsteken, of juist een extreem hoge waarde. Een longaanval. Diabetische keto-acidose. Anafylactische shock. Tsja. In zulke situaties is het een kwestie van medisch handelen tot het is opgelost.
Al deze dingen, en nog tientallen meer, doe ik ter compensatie van functies die mijn lichaam eigenlijk gewoon zou moeten kunnen uitvoeren. Kunnen ademen is nogal een basisvaardigheid. Maar met astma en allergieën niet altijd vanzelfsprekend. Voedsel tot je nemen lijkt ook een simpel gebeuren, maar met diabetes en voedselallergieën komt er nogal wat bij kijken.
Ik ben het gewend om constant voor mijn lichaam te moeten compenseren. Bèta-cellen kapot? Ok, ik ga even 42 factoren af om te bepalen hoeveel insuline ik toe moet dienen. Is er smog? Ik neem wat middelen die zorgen dat mijn longen hun werk kunnen blijven doen. Bij een vriendin eten? Uitgebreid nagaan of mijn lichaam dat beschouwt als voedsel of als een aanval waarvoor mijn keel dichtgeknepen moet worden.
En een lichaam waar je steeds voor moet compenseren, daar kun je niet trots op zijn. Toch? Ik heb hier in de afgelopen jaren vaak over nagedacht. En natuurlijk kan ik er niets aan doen dat ik die chronische ziektes heb. Ze zijn niet mijn schuld. Ze zijn wel mijn verantwoordelijkheid, en dat pak ik verdomde goed aan. Ik heb de kennis opgedaan die ik nodig heb om er goed mee om te gaan. Ik vraag om hulp wanneer ik dat nodig heb. Ik ben gedisciplineerd. Ik heb keihard gewerkt, en alleen daarom al mag ik supertrots zijn. Dat weet ik. Maar dat betekent niet dat ik het ook automatisch voel.
Maar aan het einde van mijn zwangerschap? Oh yeah, toen voelde ik het! Helemaal vanzelf! Zwangerschap met type 1 diabetes is eng. En had je het me van tevoren gevraagd, dan had ik die negen maanden het liefste overgeslagen. Maar weet je? Zwangerschap is ook mooi. Prachtig zelfs, en heel bijzonder. Ook als het zwaar en beangstigend is. Want er groeide leven in mijn buik! Bij elke controle kreeg ik de bevestiging: het gaat goed met de baby. Hij is ongeveer gemiddeld. En mijn lichaam kan dit!
Dit was een compleet nieuw gevoel voor me. En ik vind het wel wat. Ik denk dat ik het maar ga houden. Ik moet maar wat minder kritisch zijn op mijn lichaam. Het kan niet alles wat ik er van zou verwachten. Maar dit mooie ding, een zoon maken, dat kan het wel. En die andere dingen? Die regel ik wel!
