Het is op het moment van schrijven erg warm in Nederland. We zitten in een hittegolf en het nationaal hitteplan is weer van kracht. Dit betekent voor mij: rustig aan doen, waterijsjes eten, en minder insuline geven. Dat klinkt natuurlijk tegenstrijdig: ijsjes eten met minder insuline. Maar bij warm weer heb ik nu eenmaal altijd minder insuline nodig. Dit is niet voor iedereen zo: sommige mensen stijgen juist van zomers weer. Voor mensen zonder diabetes is dat altijd een puntje van verbazing: ja, zelfs het weer heeft invloed op mijn bloedsuiker. Het is nooit zo simpel als ‘gewoon’ insuline geven voor de maaltijd. Er zijn superveel factoren waar ik rekening mee moet houden, en zomers weer is er daar één van!
Toen ik net de diagnose had gekregen, waarschuwde niemand me voor de invloed van het weer. Ik moest daar proefondervindelijk achter komen. Ik kreeg type 1 diabetes in het najaar van 2002. In het daaropvolgende voorjaar had ik samen met een vriendin een bijbaantje. We werkten in het animatieteam op een camping in Zeeland. Hier kwamen veel Rotterdamse gezinnen om vakantie te vieren, en het was aan ons om de kinderen te vermaken.
We organiseerden allerlei activiteiten, verspreid over de dag. Op het programma stond bijvoorbeeld knutselen, levend stratego, disco en een optocht over de camping. Achteraf gezien was dit niet mijn favoriete baantje. Het werken met kinderen vond ik superleuk, maar die ouders… Op een ochtend gingen we met de kinderen een krokodil knutselen van wc-rollen. Een jongetje kwam naar me toe en vertelde me dat hij meer zin had in kleuren, mocht dat ook? Ja, van mij wel natuurlijk! Als hij zich maar lekker vermaakte. Nou, daar was zijn vader het niet mee eens: “Waarom heeft mijn kind als enigste geen krokodil?” brulde hij. Hij diende zelfs een klacht in! Daar kan ik dus helemaal niks mee, zulke mensen. Ik heb dit werk één lang weekend in het voorjaar gedaan, en daarna nooit meer. Maar het is me wel bijgebleven, en dat had vooral te maken met mijn bloedsuiker.
Dit lange weekend was dat jaar het eerste weekend met zomers weer. Hartstikke leuk natuurlijk voor op de camping! We speelden veel buiten met de kinderen. En ondertussen zakte mijn bloedsuiker als een malle. Door alle drukke activiteiten, maar zeker ook door de zon. In het begin vond ik dat helemaal niet erg: een mooi excuus voor een ijsje! En nog een ijsje! En nog een ijsje? Ok, het werd toch wel irritant! Ik had zes pakjes appelsap mee, maar die gingen ook heel snel op. In de campingwinkel kocht ik voor de zekerheid maar wat blikjes cola. En nog wat ijsjes. Want die zijn toch het lekkerst!
Een paar jaar later had ik het gelukkig wat beter in de gaten. Het was 2009, ik studeerde in Leiden en ik zat bij een studentenvereniging. Met mijn dispuut gingen we die zomer een midweek naar Londen. Dat was ontzettend leuk! Een dispuut is gewoon een vriendengroep, en we bezochten een musical, de Tower met de Tower Bridge, verschillende pubs en de Houses of Parliament. We namen de ‘tube’, reden in een dubbeldekker en we liepen wat af. We waren allemaal studenten en dat betekent niet dat we nou allemaal zo slim waren. We hadden namelijk geen gewone kaart van Londen, maar een metrokaart. En die is niet op schaal. Maar we dachten toch regelmatig: ‘ach, het is maar twee haltes, dat lopen we wel!’. We kwamen bijna elke keer bedrogen uit, en de afstanden bleken toch vaak heel wat groter dan de kaart deed vermoeden.
Het was midden in de zomer, en hoewel Engeland bekend staat om de regen, was het heerlijk zomers weer. De zon scheen elke dag en het was warm in de stad. En we liepen dus heel veel. Inmiddels had ik van voorgaande zomers geleerd, en was ik een insulinepomp rijker. ’s Ochtends zette ik mijn basaal op 30%. Voor maaltijden boluste ik maar 70%. En voor snacks boluste ik helemaal niets. Een ijsje? Een zakje chips? Een koekje? Allemaal gratis. Niet dat ik er niet voor betaalde, maar geen insuline hoeven geven voor koolhydraatrijk eten, dat voelt toch ‘gratis’! Tijdens het grootste deel van deze reis bleef mijn bloedsuiker netjes, al kon ik niet álle hypo’s voorkomen.
Het grappige is dat ik in deze blog wilde vertellen over de invloed van warm weer op mijn bloedsuiker. Maar ik kan eigenlijk geen voorbeelden verzinnen waarbij het weer de enige factor was. Er speelt altijd meer mee: meer of minder activiteit dan gewoonlijk, ander eten of een verandering in je ritme. Allemaal dingen waar je rekening mee moet houden. En dat is precies wat leven met diabetes nou zo lastig maakt. Want je kunt al je eten afwegen, en je basaalstanden precies goed uitgekiend hebben, toch heb je altijd te maken met veel losse factoren, die elkaar ook nog eens beïnvloeden. Erg lastig en ingewikkeld! Maar af en toe is het resultaat een gratis ijsje. En dat is dan toch ook wel weer lekker.
