Een boterham met kaas is gezonder – Het tweede trimester

Aan het begin van mijn tweede trimester vertelden we eindelijk aan iedereen dat ik zwanger was. Natuurlijk wisten de mensen die het dichtstbij stonden het al langer, maar nu mocht de hele wereld het weten! Stiekem was ik wel nog steeds bang dat er van alles mis zou gaan, maar ik begon me ook te verheugen en plannen te maken. Ik kon het ook niet laten om vast een heel schattig newbornpakje te kopen bij de Hema!

Toen ik 14 weken zwanger was, had ik een kleine bloeding. Bezorgd belde ik het ziekenhuis. ‘Waarschijnlijk is het niks bijzonders,’ werd ik gerustgesteld, ‘of misschien is het gewoon een miskraam. Maar als je je zorgen maakt mag je wel even langskomen hoor.’ Ok… empathie is ook een vaardigheid die nog lang niet iedereen beheerst, merkte ik weer. Maar goed, we mochten langskomen en dat deden we. Daar aangekomen werd ik gelukkig wel heel vriendelijk verder geholpen. Er werd een echo gemaakt en door middel van twee banden over mijn buik werden mijn baarmoeder en de hartslag van de baby in de gaten gehouden. Gelukkig zag alles er goed uit, en bleek een beetje bloedverlies best normaal te zijn. Ook als er geen miskraam dreigt. Het was even schrikken, maar gelukkig was er niets mis.

Bij de eerstvolgende controle vraagt de verloskundige aan me hoe het gaat met eten en diabetes. ‘Redelijk,’ antwoord ik, ‘maar ik lust niet zo veel op het moment. Eigenlijk vooral zoete dingen. Dus ik ben blij dat ik veel fruit en soms een boterham met honing of hagelslag kan eten. Maar mijn bloedsuikers zijn erg netjes.’ De verloskundige heeft daarop twee dingen te melden: 1) een boterham met kaas is gezonder. En 2) mijn HbA1c van 43 (6.1%) was wel een beetje te hoog. Nou, dat consult veranderde dus al snel in een kort hoorcollege over type 1 diabetes door ondergetekende. Ik hoop dat ze er wat mee doet.

Twee weken later ging het een keer wat minder met mijn bloedsuiker, en dat kwam door een lekkend infuus. Slecht zittende, geknakte of lekkende infusen zijn hét grote nadeel van een insulinepomp. Opeens krijg je geen of veel te weinig insuline in je systeem. Dat is gewoonlijk al naar, maar tijdens een zwangerschap nog eens extra. Want het is me goed duidelijk gemaakt: hoge bloedsuikers zijn slecht voor de baby. Ze kunnen de ontwikkeling remmen, wat allemaal nare gevolgen kan hebben, of zorgen dat je baby te groot wordt. Natuurlijk niet van een keer een hoge waarde, maar ik kreeg het die avond maar niet omlaag. En het was geen relaxte avond thuis op de bank, nee: ik was die avond spreker bij een informatieavond voor mensen met type 1 diabetes! De zaal zat vol, er werden interessante vragen gesteld aan mij en mijn mede-panelleden, en de sfeer was goed. Tijdens mijn introductiepraatje ging mijn hoog-alarm voor de zoveelste keer die avond af. Nou ja, als iemand dat kan begrijpen, dan was het wel letterlijk iedereen in die zaal. Wat dat betreft zat ik dus goed! Nu mijn bloedsuiker nog. Achteraf gezien kan het niet alleen aan mijn infuus hebben gelegen, maar moeten de hormonen ook een rol hebben gespeeld. Het duurde namelijk uren voordat het begon te zakken. Ik heb bizarre hoeveelheden insuline gegeven door mijn vers geplaatste infuus. Ik begon me zelfs zorgen te maken of ik wel genoeg insuline bij me had. Misschien dat iemand uit de zaal zou kunnen helpen, als het zo ver zou komen? In de pauze klets ik wat met de andere deelnemers. Eén daarvan is een diabetesverpleegkundige die zelf ook t1d heeft en moeder is. Ze begrijpt er dus alles van en stelt me gerust. Een enkele hyper kan echt geen kwaad. Ik weet het wel, maar toch is het fijn om te horen. Lezers van dit blog die zelf (ervaring met) diabetes hebben, weten waarschijnlijk al hoe deze avond voor mij eindigde: ik belandde in een hypo. Die bizarre hoeveelheden insuline kwamen aan, dus het was tijd voor limonade. Ik had toch wat geduldiger moeten zijn. Maar ik wilde gewoon dat mijn bloedsuiker snel zakte!

Afgezien van die ene avond ging het met de bloedsuikers behoorlijk goed, en langzaam maar zeker begon ik ook wel iets meer dingen te lusten. Ik at niet, zoals ik me had voorgenomen, Heel Erg Gezond. Het was meer Zo Gezond Als Lukt Gezien Alles Waar Ik Misselijk Van Word. En dat was goed genoeg. Maar de vermoeidheid! Zo, die was pittig! Ik was in het eerste trimester al moe, maar in het tweede trimester werd dit alleen maar erger. Autorijden viel me steeds zwaarder. Elke rit van en naar mijn werk moest ik vechten tegen de slaap. Halverwege stapte ik even uit voor een wandelingetje en onderweg belde ik met Mark en vriendinnen om maar wakker te blijven. Eén keer knikkebolde ik daadwerkelijk eventjes in slaap. Dat ging zo niet langer. Omdat thuiswerken helaas geen optie was, werd ik door de bedrijfsarts met 21 weken zwangerschap met verlof gestuurd.

Gelukkig had ik met de twintigwekenecho goed kunnen zien dat alles goed ging met de baby. Tijdens deze afspraak wordt met een echo gekeken hoe de baby (nou ja technisch gezien dus de foetus, maar baby klinkt gezelliger) zich ontwikkelt. De echoscopist is rustig alle organen afgegaan en liet ons ook goed meekijken. Alles zag er goed en gemiddeld uit en er waren geen afwijkingen te zien. Ik kon dus met een gerust hart mijn verlof in!