“Nou je kan wel zien dat je suikerpatiënt bent”, zei de gynaecoloog, “dit wordt een reus!”. Oh nee! En ik deed zo hard mijn best! De schrik zat er bij mij goed in. Eén van de zorgen bij een zwangerschap met type 1 diabetes is namelijk dat je baby te groot wordt. Er zit immers vaak wat extra glucose in mijn bloed, en daar kan de baby flink van gaan groeien. Dat was ook een belangrijke motivatie om te proberen om mijn bloedsuiker extra goed onder controle te houden tijdens mijn zwangerschap, hoewel er veel meer beangstigende redenen zijn. En nou ging het op zich wel goed met mijn bloedsuiker, maar het kan natuurlijk altijd beter. En blijkbaar was dat dus ook nodig.
Ik kreeg deze mededeling laat op de zaterdagavond te horen. Ik had de baby namelijk al een paar uur niet meer gevoeld, en dat betekende dat ik voor een extra controle langs moest komen. Dit gebeurde eigenlijk best vaak. Eerst probeerde ik beweging uit te lokken door wat te eten en een uurtje te gaan liggen. Als ik de baby dan nog niet had gevoeld, dan belde ik het ziekenhuis en kwam ik langs voor een controle. Eén keer liep dat trouwens anders: ik ging liggen en viel direct in slaap. Oeps! Geen idee dus ook of de baby die keer actief werd van het liggen, maar toen ik hem na het eten nog steeds niet voelde heb ik alsnog maar gebeld voor een controle. Elke keer ging het zo’n beetje hetzelfde: ik vertelde mezelf dat het alleen maar voorzorgsmaatregelen waren en dat er niks was om me zenuwachtig over te maken. Dat de verpleegkundigen me vertelden dat ik beter honderd keer te vaak kon komen dat één keer te weinig. En dat er waarschijnlijk niets aan de hand was. En wanneer ik op de CTG of echo zag dat alles inderdaad in orde was, viel er een last van me af. Ik kon mezelf wel voor de gek proberen te houden, maar die zenuwen waren er dus elke keer!
Op deze avond maakte de dienstdoende gynaecoloog een groei-echo. Gewoonlijk kijken ze maximaal eens in de twee weken naar de groei, maar deze meting kwam er om een of andere reden extra bij. En het werd dus een reus. Hij zat boven het 90e percentiel, wat betekent dat meer dan 90% van de baby’s die even oud zijn, kleiner zijn dan hij. Dit was de eerste keer dat ik het ziekenhuis alsnog met zorgen verliet. Twee dagen later tijdens mijn reguliere afspraak bleek het allemaal wel mee te vallen. De echoscopiste schatte hem in op ietsje groter dan gemiddeld, maar zeker niet abnormaal. Deze normale groei zag ze trouwens elke twee weken, dus het was niet erg aannemelijk dat dat plotseling veranderd was. Ze drukte me echt op het hart dat er geen sprake was van een reus, en de gynaecoloog die ik die dag zag, beaamde dat. Wat een opluchting!
Sinds ik met 21 weken zwangerschap met verlof was gestuurd, probeerde ik het rustig aan te doen. Af en toe ging ik wat wandelen, maar ik kreeg erg snel last van harde buiken: nog een teken om meer rust te nemen. Zelfs bij het shoppen voor alle leuke babydingetjes moest ik regelmatig pauzeren. Nou kan ik best goed luieren, maar de héle tijd rustig aan doen, dat is voor mij niet weggelegd. Ik deed mijn best, echt waar. Maar ik zat ook bij Kassa en Diabeter, en sprak met Radar, verschillende kranten en Tweede-Kamerleden over Sensorvergoeding. Er werden Kamervragen gesteld en moties ingediend, en de media besteedde aandacht aan ons verhaal. Ik kon het echt niet loslaten, daarvoor is Sensorvergoeding te belangrijk. Ik lette wel op dat ik niet te veel op een dag deed, wat meestal ook wel goed lukte. In december vierde ik met Loes en een paar medestanders een klein feestje: FGM werd vergoed! Een geweldige stap voor heel veel mensen met diabetes. Het was nog niet genoeg, maar het was wel een mooi moment om stil te staan bij wat we hadden bereikt. Een paar dagen later liet de Nederlandse Diabetes Federatie ons weten dat ze een half jaar nodig hadden om een document uit te werken waarin ook CGM-vergoeding aan de orde zou komen. Een mooi moment dus om ook bij Sensorvergoeding met verlof te gaan! Nou ja, ik deed nog wel een beetje hoor, maar toch!
Inmiddels vulden mijn dagen zich voornamelijk met Netflix, lezen en haken, dus ik verwachtte dat dat wel voldoende rustig zou zijn. Maar toen ik 27 weken zwanger was, bleek tijdens een controle dat mijn bloeddruk erg hoog was. Er werden direct meer tests gedaan om zwangerschapsvergiftiging en andere narigheid uit te sluiten. De uitslag liet anderhalf uur op zich wachten, dus ik had me op een ziekenhuisbed geïnstalleerd met een boek. Ik hou van lezen en als ik gestrest ben, werkt er weinig beter voor mij dan koffie en een goed boek. Nou dronk ik tijdens mijn zwangerschap geen koffie, en zo weinig mogelijk cafeïnehoudende thee, maar het lukte me toch aardig om te ontspannen. De testuitslagen waren goed: er bleken gelukkig geen andere problemen te spelen. Maar zelfs na een relaxed uurtje lezen was mijn bloeddruk nog steeds te hoog. Daar moest wat aan gebeuren. Mijn internist en ik waren hier al op voorbereid: toen ik ruim een jaar eerder groen licht kreeg, kreeg ik ook alvast bloeddrukverlagers voorgeschreven. De kans op een hoge bloeddruk is bij diabetes, overgewicht en zwangerschap namelijk best groot, en op deze manier was mijn lichaam vast aan het medicijn gewend. Nu ik officieel zwangerschapshypertensie had, kon de dosering makkelijk opgehoogd worden en een week later was mijn bloeddruk weer normaal. Tijd om op de bank te gaan wonen!
