Het eerste trimester

Een zwangerschap met type 1 diabetes is topsport, die waarschuwing kwam van alle kanten. Mijn dvk (diabetesverpleegkundige), de gynaecoloog, iedereen met t1d die zwanger is geweest… ik vond het maar eng klinken! Vooral omdat ik de sportiefste niet ben. Ik vind het fijn om te wandelen en fietsen, en ik ben behoorlijk competitief aangelegd, maar topsport? Wil ik dat? Ja natuurlijk, want ik wilde een kind. En mijn man ook, dus we gingen voor het gezin. En tsja, daar gaat een zwangerschap nou eenmaal gewoonlijk aan vooraf. Maar het liefste sloeg ik die negen maanden gewoon over. Het verplichte pre-conceptionele gesprek bij de gynaecoloog, waarin ze me vertelde wat er allemaal mis kan gaan bij een zwangerschap met t1d, was behoorlijk angstaanjagend. En online vlogen de verhalen me al helemaal om de oren. Gelukkig las ik daar ook regelmatig dat er gezonde suikerbaby’s werden geboren, maar toch. Dat Mark en ik het goed zouden gaan doen als ouders, daar twijfelde ik niet aan. Maar die zwangerschap.. tsja, het moest maar.

De positieve test kwam in een tumultueuze tijd in mijn leven. Een paar weken eerder hadden Loes en ik onze petitie aan de Tweede Kamer overhandigd, en waren we met een groep in het blauw gestoken t1d’ers naar Den Haag gegaan. Sensorvergoeding vulde mijn dagen. Bovendien had ik net het contract getekend voor een nieuwe parttime baan, waarin ik nog meer zou kunnen betekenen voor mensen met diabetes. En toen waren daar opeens die twee streepjes! Ik kon het maar lastig bevatten. Na negen jaar hopen, wensen en keihard werken aan een goede diabetesregulatie, zou ik nu eindelijk zwanger zijn? Ik geloofde het bijna niet! Ik ben die dag naar het strand gegaan en heb relaxed in de zon zitten lezen. Voor de zekerheid dronk ik op het terras van de strandtent alleen maar een kruidenthee. De volgende dag deed ik weer een test en ja hoor, weer positief! Kon ik al een beetje blij zijn? Nou, misschien, maar ik maakte me meteen zorgen. Ik belde in elk geval mijn diabetesverpleegkundige op, want het was belangrijk dat mijn behandelteam op de hoogte was. Ik kreeg, naast felicitaties, een hoop instructies: mijn bloedsuiker moest het grootste deel van de tijd tussen de 3.9 en 7.8 blijven, nuchter onder de 5.3 en een uur na de maaltijd moest ik weer onder de 8 zitten. Gelukkig vertelde ze er ook meteen bij dat die streefwaardes niet haalbaar waren. Niemand zit de hele zwangerschap zo netjes. Maar het was dus wel waar ik naar moest streven. Ondertussen kreeg ik ook weer een sensor, die ik een jaar mocht gebruiken. Van een zelf gefinancierde Dexcom G4 naar een Dexcom G6 van het ziekenhuis, dat was wel een upgrade!

Ik was gewaarschuwd dat ik in het eerste trimester veel hypo’s kon verwachten, maar in eerste instantie zat ik juist aan de hoge kant. Tenminste, hoog? Waar ik voorheen een alarm kreeg bij een bloedsuiker van 10, stelde ik mijn nieuwe sensor in op 8. Het hoog-alarm ging vaak af, en ik had wat meer insuline nodig dan gebruikelijk. In overleg met mijn dvk zette in mijn nachtelijke hoogalarm toch maar weer wat hoger, want mijn nachtrust werd er behoorlijk door verstoord. En rust was nu ook erg belangrijk. Ik was dan ook supermoe! De meeste dagen ging ik na het eten al naar bed. Een nieuw leven creëren kost nou eenmaal een hoop energie!

Ik was er op voorbereid dat ik heel veel afspraken in het ziekenhuis zou hebben, bij een zwangerschap met hoog risico. Maar hoewel ik om de week met mijn dvk belde, was de eerste echo pas gepland bij 11 weken zwangerschap. Dat duurde mij veel te lang, die spanning kon ik niet aan. Op aanraden van een vriendin ging ik naar een echopraktijk voor een pretecho. Een rare naam voor zo’n beladen afspraak overigens. Samen met Mark zat ik in de wachtkamer van een gloednieuw gebouw. Verderop werd nog geklust. Aan de muren hingen foto’s van de schattigste baby’s met hun fotogenieke moeders. Ik durfde mezelf daar helemaal nog niet in te herkennen. Eerder op de dag was ik al naar Mark uitgevallen, geen idee meer waarover. Ik was gewoon enorm zenuwachtig! Andere vrouwen hoor je over misselijkheid, gevoelige borsten, en andere kwaaltjes waaraan je merkt dat je zwanger bent. Bij mij niks van dat alles. Ja, vermoeidheid, maar dat zegt niet zo veel.

We werden geroepen en mochten de echokamer in. De muren waren nog maar net geschilderd, en er hing een hip pastelkleurig regenboogje aan de muur. Na een kort praatje ging ik op de tafel liggen en de echoscopiste ging aan de slag. En ja hoor… daar op het scherm knipperde iets! Een hartslag! Ik was écht acht weken zwanger en alles zag er goed uit. Al snel kon ik door de tranen het scherm niet meer zien. Tranen van opluchting, en eindelijk van blijdschap. Dit was het eerste moment dat ik een klein beetje vertrouwen begon te krijgen in deze zwangerschap.

In de weken die volgden, had ik steeds minder insuline nodig. En die misselijkheid die ik miste? Die kwam hoor! Mijn grootste probleem was dat ik bijna niets lustte. Gewoonlijk ben ik echt een sucker voor hartig eten, maar nu lustte ik alleen nog maar zoete dingen. Dus ik leefde op fruit, crackers, en af en toe een boterham met hagelslag. Het makkelijke van weinig eten, is natuurlijk dat mijn bloedsuiker zich best aardig in het gareel liet houden. Ik zat echt niet altijd tussen de 3.9 en 7.8, maar wel meer dan 70% van de tijd, en dat was volgens mijn dvk ruim voldoende. Met de week groeide het vertrouwen, maar de onzekerheid bleef toch de kop opsteken. Wanneer ik bijvoorbeeld even boven de 10 piekte, of als ik even een paar uurtjes niet misselijk was. Ik keek ook echt uit naar het tweede trimester. Zowel qua zwangerschapskwaaltjes als qua diabetes zou dat het makkelijkste trimester zijn. Dat bleek in mijn geval niet helemaal te kloppen. Maar daarover vertel ik in een ander blog!